Rozdział 15: Łagodzi, nie zapobiega

- Byłaś super, El! – zawołała, wbiegająca do mnie z trybun Ivanne. W odpowiedzi uśmiechnęłam się do niej. Po chwili dołączył do nas Damon.

- Iv ma rację – powiedział zadowolony.

- Oj, nie przesadzajcie – poczułam, że się rumienię.

- Wcale nie przesadzamy, ty po prostu jesteś dobra! – zaprotestowała. – No dobra, idź się przebrać, a my tu poczekamy – zakomenderowała.

- Możecie poczekać przed szatnią, tam jest więcej ludzi… Zaczęło się już ściemniać… - zaproponowałam, przypominając sobie o zagrożeniu.

- Oj, nami się nie przejmuj, El – zapewnił Damon z łobuzerskim uśmiechem.

- No właśnie – przytaknęła Ivanne. – W razie czego mam tu psa obronnego – zaśmiała się, głaszcząc chłopaka po włosach.  – Wybacz, Damon, ale to było silniejsze ode mnie – zachichotała, a ja z trudem próbowałam zdusić w sobie śmiech, choć, jak się okazało, nie potrzebnie, bo nawet Damon się roześmiał.

- Jeszcze zobaczysz, kiedyś zemszczę się za te docinki – powiedział z przekąsem.

- A co możesz mi zrobisz? – znowu się zaśmiała, a chłopak wywrócił teatralnie oczami.

- Jeśli nie przestaniesz, to przyjdzie po ciebie wielki, zły wilk- wyszczerzył zęby, po czym przerzarzucił ją sobie przez ramię.

- Bardzo zabawne, a teraz puszczaj! – zawołała, okładając go po plecach.

- Idź, idź, Eleno – powiedział, nie mogąc pohamować śmiechu. – Ty się przebieraj, a ja się z nią rozliczę. Spojrzałam wymownie w niebo.

- No dobra, będę za chwilę – rzuciłam przez ramię i powędrowałam w stronę szatni. Moich uszu dobiegł jeszcze pisk Ivanne „Damon, postaw mnie na ziemię, ale już!” oraz  „Uprzedzałem…”, zachichotałam  pod nosem. Przebrałam się najszybciej jak mogłam i wróciłam do przyjaciół. Zastałam ich tak jak zostawiłam, a mianowicie Ivanne w dalszym ciągu była przewieszona przez ramię Damona, lecz z tą różnicą, że tym razem podpierała się znużona łokciem o jego łopatkę.

- Tak z ciekawości, kiedy zamierzasz ją puścić? – spytałam, patrząc na nich z pod uniesionej brwi. On tylko wyszczerzył zęby w łobuzerski uśmiech i odparł:

- Kiedy mi się znudzi.

***

Kilka minut później, całą trójką, siedzieliśmy w pokoju wspólnym Ravenclaw. Oprócz nas było tu jeszcze kilku czwartoklasistów i rozchichotana Anabell Verporti ze swoimi przyjaciółkami, Nim Sliverstone oraz Cornalie  Coverty. W kominku trzaskał wesoło ogień. Około godziny później zostaliśmy sami. 

- Damon, wszystko w porządku? – spytała po chwili Ivanne, przyglądając mu się badawczo.

- Hmm? Co?  - zdziwił się, wyrwany z zamyślenia.

- Pytałam, czy dobrze się czujesz – powtórzyła cierpliwie. Postanowiłam również mu się przyjrzeć.  Dopiero teraz zauważyłam, że nawet w blasku ognia trzaskającego w kominku, był bledszy niż zwykle, policzki były nieco zapadnięte, a oczy miały nieobecny wyraz. Jak mogłam nie zwrócić na to wcześniej uwagi?

- Tak, wszystko jest ok – odparł, przeciągając się.

- Iv ma rację , nie wyglądasz za dobrze… Zbliża się pełnia, prawda? – spytałam, a Damon pokiwał lekko głową. Ivanne popatrzyła na niego z mieszaniną troski i współczucia. Położyła mu jasną dłoń na ramieniu i spojrzała prosto w  głębokie, czekoladowe oczy chłopaka.

- Jesteśmy z tobą. Wszystko będzie dobrze – zapewniła. – A poza tym, przecież i tak jak wypijesz ten eliksir, to się nie przemienisz, no nie? – nie odpowiedział.

- Damon…? – zaczęłam, a on podniósł na mnie wzrok.

- Okazało się, że jeden ze składników mikstury jest nie osiągalny… Można powiedzieć, że „wyginął” pewien gatunek jakiejś tam rośliny, niezbędnej jeśli chcemy, aby eliksir właściwie zadziałał… - wyjaśnił beznamiętnie.

- Jak to? I co teraz? – zaczęłam rozpaczliwie myśleć nad jakimś rozwiązaniem.

- Slughorn powiedział, że da się zastąpić tę roślinę jakąś inna, ale wtedy eliksir nie powstrzyma przemiany, lecz jedynie złagodzi jej przebieg… - wzruszył ramionami, starając się udawać obojętność.

- To straszne… - wyrwało się Ivanne.

- Nie tak bardzo – powiedział, siląc się na lekceważący ton głosu. – Dobre i tyle. Idę się położyć – rzucił krótko, i ruszył do dormitorium chłopców.

- Szkoda mi go – stwierdziła Ivanne, gdy tylko drzwi się za nim zamknęły. – Nie zasłużył na to.

                                         

                                                                                                               Imperio

_________________________________________________________________________________

Cześć :D Jak wam się podobał ten rozdział? Mam nadzieję, że nie był taki zły xd Piszcie w komentarzach wasze opinie, bo chciałabym wiedzieć co myślicie :D A poza tym, skoro już znaleźliście kilka minut, żeby przeczytać dalszą część historii Eleny, to chyba możecie poświecić jeszcze chwilkę na napisanie w komentarzu czy wam się podoba czy nie :) Do następnego oxoxoxoxox