Rozdział 11: Szokujące wyznanie

   

Patrzyliśmy po sobie bez słowa. Było tak cicho, że mogłam usłyszeć bicie własnego serca, teraz bardzo szybkie. Z tego otępienia wyrwały nas po chwili, jakże w tej ciszy, kroki pani Pomfrey.

-Powiedziałeś o tym Blake’owi? – spytałam, a on pokręcił przecząco głową.

- A wy jeszcze tutaj? – spytała ostro pani  Pomfrey po chwili. – Już na lekcje!

- Cześć, Philip – pożegnałam się, zsuwając się szybko z łóżka.

- Papa! – zaszczebiotała Ivanne, trzęsąc się lekko ze strachu.

- Trzymaj się, stary – Damon poklepał go pokrzepiająco i wszyscy ruszyliśmy do wyjścia. Większość drogi na opiekę nad magicznymi stworzeniami milczeliśmy. Po tym co usłyszeliśmy, Damon wyglądał jakby miał za chwilę zemdleć. Je pewnie też nie wyglądałam lepiej.

- Nigdy mi nie mówiłeś, że twoja rodzina popierała Tego – Którego – Imienia – Niewolno – Wymawiać… - przerwała zalegającą ciszę, dręczona ciekawością. No fakt, tylko mi Damon o tym wspominał. Chłopak wzruszył ramionami tak, jakby to co przed chwilą usłyszeliśmy nie dotyczyło go.

- Nie ma się czym chwalić… Żałuję, że mam taką rodzinę… Ale niestety nie mogę – westchnął ciężko, po czym spytał, nie patrząc mi w oczy. – Myślisz, że ten facet, o którym mówił Phil to Berrge? Ten psychol, o którym pisała twoja mama?

- Nie wykluczone… - zmarszczyłam brwi, aby przypomnieć sobie jak wyglądał. – Tak, to na pewno on! Wygląda jak w opisie Philipa i podobno kręci się gdzieś w pobliżu… To musi być on… A zwłaszcza, że…

- Dokończycie kiedy indziej tę rozmowę, bo chyba nie chcecie, żeby ci Ślizgoni, z którymi mamy lekcje to wszystko usłyszeli… - wtrąciła Ivanne. – Cześć, Hagrid! – pomachała mu ręką. – Przepraszam za spóźnienie – uśmiechnęła się słodko.

- Nic się nie stało – powiedział, podchodząc do nas. – Właśnie miałem rozdawać każdemu po lirze ostrozębym. Jesteście w samą porę – uśmiechnął się do nas, a my zmusiliśmy się, żeby go odwzajemnić. Zastanawiałam się czy powiedzieć Hagridowi to, co wiemy od Phila. Z zamyślenia wyrwał mnie jego głos.

- Halo, tu ziemia! – podniosłam wzroki i zobaczyłam, że stoi nade mną z koszem pełnym lirów.

- Hmm?

- Stoję tu już z minutę i czekam, aż weźmiesz swojego – powiedział, ale na jego twarzy nie było śladu zniecierpliwienia.

- E… tak, przepraszam… - mruknęłam, biorąc na ręce jedno stworzonko. Nadal zamyślona nie słyszałam śmiechu i złośliwych uwag Ślizgonów.

 ***

- Jak ja mam to cos niby nakarmić, gdy za każdym razem kiedy zbliżam palce, to coś próbuje mi ją odgryźć?! – zdenerwował się Damon.

- Oj, no bo to trzeba delikatnie! – zachichotała Ivanne, która zdążyła go już nakarmić, a teraz przytulała jak maskotkę.

- Łatwo ci mówić! Mnie zwierzęta nie lubią…

- Co za ironia, nie Damon? – nie mogłam się powstrzymać, Iv znowu zachichotała, nawet na twarzy chłopaka pojawiło się rozbawienie.

- Bardzo zabawne – powiedział z przekąsem. Chwyciłam półmisek z mlekiem i próbowałam delikatnie podsunąć małemu lirowi od nos. W ostatniej chwili zdążyłam cofnąć rękę, bo to wredne coś chciało się na nią rzucić. Niezadowolony lir cofnął się do półmiska i przewrócił go, rozchlapując zawartoś na mnie i stojącą obok , jedyną normalną Ślizgonkę jaką znam, Liane Young.

- Oj, przepraszam… - mruknęłam.

- Nic się nie stało – zapewniła. – Chłoszczyść! – i całe mleko z jej szaty znikło. – Chodź tu, to ciebie też wyczyszczę – uśmiechnęła się. – Chłoszczyść! – i ja też już byłam sucha.

- Tylko spójrz na Goldiego – poleciła szeptem Ivanne. Chwile szukałam go wzrokiem, a potem zobaczyłam go walczącego z 5 lirami, które pouciekały jego kumplom. Z trudem stłumiłam śmiech.

***

- Uważam, że powinniście porozmawiać z kimś o tym co usłyszeliśmy od Philipa… - zaczęła Ivanne, gdy szliśmy na obronę przed czarną magią.

- Niby komu? – prychnął.

- Może Filtwickowi czy Hagridowi, albo iść z tym Blake’a – zaproponowała. – Według mnie powinni wiedzieć, a wy powinniście mieć jakąś ochronę.

- Chyba masz trochę racji… - powiedziałam.

- Nie potrzebuję ochrony. Nie muszę o tym z nim rozmawiać – odparł buntowniczo.

- Ale Damonon! Nie rozumiesz? Nie słuchałeś Philipa? Ten gość czyha na życie Eleny, a po ciebie pewnie przyjdzie wkrótce! – sprzeciwiła się głośnym szeptem. – Ktoś musi wam pomóc!

- Już ci raz powiedziałem. NIE POTRZEBUJE NICZYJEJ POMOCY.

- Damon, proszę… - zaczęłam.

- To ja was proszę! Dajcie spokój. Ty – spojrzał na mnie – jak najbardziej powinnaś iść do dyrektora i poprosić o jakąś ochronę, ale ja nie mam takiego zamiaru. Nie potrzebuję ani go ani jego ochrony!

  - A co zrobisz jak cię zaatakuje?! Już raz to zrobił, więc może to zrobić i drugi raz! – próbowała przemówić mu do rozsądku.

- Po pierwsze: to nie mnie kazał zaatakować. Byłem tylko przypadkową ofiarą. Nie będę tłumaczyć Blake’ owi, dlaczego ten cały Berrge się mną interesuje. A po drugie: ile razy mam powtarzać, że nie potrzebuję Blake’a! Nikogo nie potrzebuję! Dzięki ciotce Adrii umiałem rzucać zaklęcia niewybaczalne już jako siedmiolatek! Umiem się obronić! A nawet można bronić się PRZEDE MNĄ! – wybuchł, gdy przechodziliśmy pustym korytarzem, a potem wyminął nas i ruszył w stronę błoni, zostawiając nas wprawione w osłupienie. Byłam w szoku, Damon nigdy wcześniej tak się nie zachowywał. Nigdy bym się tego po nim niespodziewana. Jak on mógł powiedzieć nam coś takiego? Dlaczego nie chce pomocy? Między innymi z powodu przeszłości swojej rodziny, zawsze brzydził się wszystkiego co miało związek z czarną magią, a teraz? Mówił o zaklęciach niewybaczalnych jakby o czymś pięknym, przyjemnym. Czy on naprawdę już je rzucał? Jeśli tak, to na kogo? Czy to możliwe, że ciotka uczyła ich go na innych ludziach? Nawet nie chciałam o tym myśleć.

- Co mu się stało? – spytała szeptem Ivanne, patrząc na mnie swoimi wielkimi z przerażenia oczami.

- Nie wiem – odparła zdławionym głosem, biała jak kreda.

                                           Miranda ( Elena ) 

_____________________________________________________________________________________

Hej jak wam się podoba? Elena , Viola i Saralouss dziękują za 1000 wejść i pozdrawiają z Chorwacji :)